a o mrawency. — FE (14) O mrówce z muchą. — Niemirycz (26) Mucha i mrówka (L IV, 3 La mouche et la fourmi). — Minasowicz (55) Prawdziwy zaszczyt chwały ćmi zmyśloną chwalę. Mrówka i mucha. — BF 42 Mrówka i mucha. — Jakubowski 111 Mucha i mrówka (L j. w.).
Wilk się na liszkę żałował
A złodziejstwo jej zadawał:
„Ty — pry — ludzkie strzechy dzierzesz
„A kury im w nocy bierzesz“.
Więc ona się tego przała, 5
Zasię wilka winowała,
Rzekąc: „Ty podgrzebasz ściany,
„I bierzesz z chlewa barany“.
I dali się na sędziego,
Małpieża barzo mądrego, 10
Iżby je on o to sądził,
Sprawiedliwie rzecz rozgodził.
Małpież, kiedy prze wysłuchał,
Tako strony napominał:
„A czemuż się sromocita, 15
„Gdy się jednak obchodzita?
„Wszak, wilku, o cudze nie dbasz
„I o to sumnienia nie masz;
„Liszka się też wyprawuje,
„Iże się w niczym nie czuje. 20
„A przetoż się pojednajcie,
„A tych rzeczy nie wmawiajcie!
„Bo, byście się sami wiesili,
„Równibyście ludziem byli;
„Boć się u nich tako dzieje: 25
