Junosza ogień w swój dom wnasza

<<< Dane tekstu >>>
Autor	Ezop
Tytuł	Junosza ogień w swój dom wnasza
Pochodzenie	Biernata z Lublina Ezop
Redaktor	Ignacy Chrzanowski
Wydawca	Akademia Umiejętności
Data wyd.	1910
Druk	Drukarnia Uniwersytetu Jagiellońskiego
Miejsce wyd.	Kraków
Tłumacz	Biernat z Lublina
Źródło	Skany na Commons
Inne	Pobierz jako: EPUB  • PDF  • MOBI  Cały zbiór
Indeks stron

›››

[406]

203. Junosza ogień w swój dom wnasza.

 Męża, który się ożeniał,
Drużba jego tako pytał:

[407]

„Wiem, iż mi to łatwie powiesz,
„Bo temu dobrze rozumiesz:
 „Co to znamię znamionuje,        5
„Iż, gdy kto żonę pojmuje,
„A idzie z domu od^[1] ojca,
„Bywa jej podana świeca;
 „Aż, przyszedszy ku mężowi w dom,
„Podziękowaw^[2] przyjacielom,        10
„Pierwej, niż wstąpi na łoże,
„Drugą świecę od swej zaźrze?“
 On mu: „Toć sie tak wykłada:
„Ogień, który cieść^[3] dziewce da,
„Rad go z swego domu pozbył,        15
„Do mnie wniesion, by mię palił“.
 Częstociem niecna niewiasta,
Jako pochodnia ognista:
Pali mężowi imienie,
Każąc wszytko dobre mienie.        20

1. W pierwodruku: do.
2. t. j. podziekowawszy; W pierwodruku: podziękował.
3. W pierwodruku: cześć.

[407]  Abstemius 97 De muliere, ignem in mariti domuni ferente. — FE (142) O dobroci żony.

Tekst jest własnością publiczną (public domain). Szczegóły licencji na stronach autorów: Ignacy Chrzanowski, Ezop i tłumacza: Biernat z Lublina.