Eugenja Grandet/Od tłumacza
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Od tłumacza |
| Pochodzenie | Eugenja Grandet |
| Wydawca | Biblioteka Boya |
| Data wyd. | 1933 |
| Druk | Zakłady Wydawnicze M. Arct S. A. |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na Commons |
| Inne | Cały tekst |
| Indeks stron | |
Eugenja Grandet powstała ściśle sto lat temu, w r. 1833: to tak dojrzałe, zrównoważone dzieło wyszło z pod pióra trzydziestoczteroletniego młodego człowieka. Balzac wchodzi w tym momencie w pełnię swej twórczości. Wyzwala się z rozczochranego romantyzmu, którego tyle jest jeszcze w epizodach Historji Trzynastu, i z obcego jego duchowi swedenborgizmu i z polityki dydaktycznej podanej trochę na surowo w Lekarzu wiejskim. Coraz bliższy jest odczytania w sobie swej prawdziwej myśli twórczej, która niebawem buchnie w nim świadomością olbrzymiego dzieła Komedji ludzkiej. Już przedtem, wśród dość nierównych jego utworów, znajdowały się drobne klejnoty takie jak Proboszcz z Tours (1832), ale Eugenja Grandet rozpoczyna szereg wielkich jego arcydzieł.
Powstanie tej powieści schodzi się z najpełniejszym i najszczęśliwszym okresem życia osobistego pisarza, z pierwszemi upojeniami wielkiej miłości. Pisze Eugenję w chwili, gdy, po kilkunastomiesięcznej korespondencji, ma się spotkać pierwszy raz ze swoją nieznajomą Cudzoziemką, Ewą Hańską. 9-go sierpnia r. 1833 pisze jej do Nefchatel:
Biuletyny o tej książce znajdujemy w dalszych listach:
„Eugenja Grandet jest czarująca: dostaniesz ją niedługo w Genewie (13 października).
Są w tej Eugenji karty, natchnione wprost stosunkiem do Ewy Hańskiej. I tak, ładna scena, gdy Eugenja przynosi kuzynowi swój skarbczyk, jest reminiscencją tysiąca franków, z któremi ofiarowała się Ewa w czasie jednej z wielu katastrof Balzaka. „Aniele ukochany, bądź tysiąc razy błogosławiona za swoją kroplę rosy, za swoją ofiarę: jest dla mnie wszystkiem, i jest niczem. Sama widzisz, co to jest tysiąc franków, kiedy trzeba dziesięć tysięcy miesięcznie. Jeśli znajdę dziewięć tysięcy, znajdę i dwanaście. Ale byłbym chciał, odczytując ten rozkoszny ustęp twego listu, móc zanurzyć rękę w morzu, dobyć z niego wszystkie perły i usiać niemi twoje piękne czarne włosy...“
I wreszcie, tuż przed wyjazdem do Genewy, gdzie kochankowie mieli się spotkać po raz drugi:
Może te płomienne inwokacje, świadczące ile samego siebie kładł Balzac w swoje najbardziej objektywne napozór utwory, ocieplą trochę posępne domostwo starego skąpca z Saumur. Co do reszty, odsyłam czytelnika do Przedmów, któremi opatrzyłem trzydzieści kilka dotychczas wydanych tomów Komedji ludzkiej.
