Strona:Wilhelm Feldman-My artyści.djvu/162

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została przepisana.

 WIELKI DZIENNIKARZ: Wszystkiego pani się może spodziewać, wszystkiego! To tylko rzecz woli pani!
 AMA: Dziękuję panu.
 WIELKI DZIENNIKARZ: Jeszcze nie ma za co… Poczekajmy trochę. Albo — wie pani, mam ideę!
 AMA: Ciekawam!
 WIELKI DZIENNIKARZ: Ułożymy ten fejleton razem.
 AMA: …?
 WIELKI DZIENNIKARZ: Rzecz bardzo prosta. Zejdziemy się, omówimy pewne szczegóły…
 AMA: Ja… bo… (chce wstać).
 WIELKI DZIENNIKARZ: Pani droga… Przecie pani będzie jutro w Salonie obrazów… Tak około drugiej — prawda? Ruch wówczas nieduży, można powiedzieć: żaden, można będzie więc swobodnie…omówić ten fejleton.
 AMA (wstaje): Chodźmy do gości, panie.
 WIELKI DZIENNIKARZ (całuje ją w rękę): Więc jutro, pani droga. Uszczęśliwi pani dwóch ludzi! (Przechylony ku niej szepce; wchodzą do salonu).
 ALFRED (wychodzi z za szafy, kilka kroków za nimi. Staje z rękopisem w ręku, opiera głowę o szafę, ociera czoło. Otwiera okno za biurkiem, wychylając się, wciąga głęboko powietrze).

Źródło: „https://pl.wikisource.org/w/index.php?title=Strona:Wilhelm_Feldman-My_artyści.djvu/162&oldid=3558786”