Strona:Wilhelm Feldman-My artyści.djvu/151

 DZIENNIKARZ I.: Stary to potrafi! Hoho, już ja go znam!
 ALFRED: Żartujcie zdrowo, ale bodaj na chwile seryo… Sądzicie doprawdy, że kasa nie dopisze?
 WIELKI DZIENNIKARZ: Tak źle, czy tak dobrze nie będzie.
 ALFRED: Tak dobrze?
 WIELKI DZIENNIKARZ: Jak kto chce. Pan wie: sztuki można dzielić na dobre, a te nie mogą mieć powodzenia, i na kiepskie, a te dają kasę pełną.
 ALFRED: Moja zaś?
 WIELKI DZIENNIKARZ: Woli pan sukces w historyi literatury, czy w kasie?
 ALFRED: Doprawdy…
 WIELKI DZIENNIKARZ: Tylko bez przesądów, kolego szanowny! Podziwiać, podziwiać! Jesteśmy przecie entre–nous… Wyrośliśmy z pieluchów dziecięcych, aby wierzyć w arcydzieła, absoluty, nieśmiertelności etc. Chciał pan powetować klęskę swoją z przed dwóch lat, zrobić kasę, zapanować nad czeredą — udało się znakomicie.
 ALFRED: Ta-ak pan sądzi?
 MIROSZ: Nie udawajże naiwnego, Alfred! Przecie sam wiesz dobrze, że w pierwszem twem sztuczydle było więcej fantazyi, śmiałości, idei, niż dzisiaj.