Strona:Wilhelm Feldman-My artyści.djvu/034

Filistry! burżuje!! (mruczy gniewnie i odwraca się do okna).
 FELKA: Jaki pan dobry! jaki pan dobry!
 ALFRED: A czemu ty do mnie „pan" mówisz?
 FELKA: Bo ja wiem… jakoś nie mogę… chociaż nikt dla mnie nie był taki… (nagle napływają jej łzy) nikt!!
 SWARA: Tak to logicznie! poglądowo! Miłość i płacz — instynkt płciowy i ból… to życie! życie!
 BODEŃCZYK: Głupiś! (Odciąga go na sofę).
 ALFRED: Feluś, Feluśka, no, uspokój–że się! Moja kochana, moja złota! (Z nagłą obawą). Bo tam słychać! (Biegnie do drzwi i zamyka).
 MIROSZ (śmieje się od okna): Aha, wylazł filister, wylazł mamin synek!!
 BODEŃCZYK: Miejże rozum, chłopie!
 MIROSZ: Od ciebie go nie pożyczę! (Nadąsany, zagłębia się w ilustracye jakiejś książki).
 BODEŃCZYK (zebrał koło siebie Swarę i Sagana).
 SAGAN: Ii, to wcale nie jest zabawne! Myślałem, jake–m był w sztubie, potem na wsi, że przyjadą tu… użyje się życia! Całemi nocami, bywało, człowiek dumał o tych kawiarniach, o tych knajpach, o tych pracowniach, gdzie mają się dziać takie ciekawe rzeczy… Malarze, malarki, modelki, studentki, nagie dusze…