Strona:Wilhelm Feldman-My artyści.djvu/027

że jak coś powiesz — jakbyś nowy kawał świata stworzył, czasem znów…
 BODEŃCZYK: Uważasz mnie za idyotę.
 ALFRED: Znowu dworujesz sobie. Wiesz dobrze, że w ten sposób nikt… Jesteś tylko zagadką.
 BODEŃCZYK: Sfinksem, Chimerą, Żelazną Maską. Oj, Alf! Alf!
 ALFRED: Oj, Bodenius, Bodenius! Wiesz, jak lubię ten ton… Bo powiedz sam… Skrytyś, milczący… Czasem tylko pokażesz jakiś utwór, o którym dyabli wiedzą, co myśleć… Cóż to? Nie raczysz się zniżyć do mnie? nie uznajesz mnie równym sobie?
 BODEŃCZYK: Zwaryowałeś, Alf?
 ALFRED: Wiesz dobrze, że na tobie jednym mi zależy. Tyś od gimnazyum mnie poniekąd prowadził, z tobą — wiesz, no, pamiętasz przecie! A od pewnego czasu mam wrażenie…
 BODEŃCZYK: Czego?
 ALFRED: Że ty tracisz wiarę we mnie.
 BODEŃCZYK: No, powiadam ci, masz fantazyę, godną nie poety, ale histerycznej baby. Skąd? na jakiej podstawie? Milczący-m, skryty: nie lubię poszarpanych szmat swej egzystencyi wywlekać. Zresztą nie takie historye, jak życie prywatne, powinny nas łączyć. Jest coś ważniejszego… A to znowu — w ukryciu, bo doprawdy,