planów po śmierci Brunona (w r. 1009) nie mamy wiadomości, i nie znamy również bliższych szczegółów o działalności pierwszych naszych biskupów i ich bezpośrednich następców. Unger zmarł 9. czerwca r. 1012[1], Reinbern, gorliwy apostoł Pomorza, zginął na Rusi przed r. 1018[2], o Gaudentym zaś który może i Thietmara przeżył i był świadkiem pożaru katedry gnieźnieńskiej 26. kwietnia 1018 r.[3], wspomina tylko Gallus[4], że niewiadomo, z jakiego powodu rzucił klątwę na ziemię polską, być może za to, że lud opierał się jeszcze przykazaniom Kościoła, może Bolesław zbyt arbitralnie z episkopatem postępował, lub prowincyę metropolitalną gnieźnieńską chciał okroić, a może, co najprawdopodobniejsze, w czasie wypraw na Niemcy niejeden kościół jego drużyna spalić lub złupić musiała.
Bolesław bystrym swym umysłem pojął, jaką dla władzy państwowej posiada doniosłość ścisły pomiędzy episkopatem a panującym związek, to też chciał prawdopodobnie na stolicy gnieźnieńskiej osadzić swego syna, który we Włoszech wstąpił do klasztoru św. Romualda[5]. Czy ów syn Chrobrego wrócił kiedy do Polski i czy przewodził po myśli ojca Kościołowi polskiemu, także niewiadomo, o następcach bowiem Gaudentego: Hipolicie, Bossucie i Stafanie oprócz imion, żadnych więcej szczegółów nie przekazały nam źródła[6], a bezpośrednich następców reszty polskich biskupów nawet imion nie znamy.
