Jedna tylko sucha pozostała z tych czasów zapiska rocznikarska »a. 1030 Romanus et Lambertus episcopi obierunt«[1], pozostawiająca wolne dla domysłów pole, jaką katedrę biskupi ci zajmowali. Katalogi biskupów, które posiadamy, pochodzą wszystkie z czasów późniejszych, a gdy ich wiadomości jak i Długosza stoją niejednokrotnie w sprzeczności ze źródłami wcześniejszemi i wiarygodnemi, przeto trudno na ich podstawie układać szeregu biskupów naszych z XI. a nawet poniekąd i XII w. Najwięcej niepodejrzanego materyału w tym względzie dostarczają roczniki i im zawdzięczać należy, że przynajmniej następstwo biskupów krakowskich, począwszy od Arona (zm. r. 1059) i wrocławskich od Hieronima (zm. r. 1062) możemy uważać za ustalone. Trudniej natomiast ułożyć katalog arcybiskupów gnieźnieńskich i biskupów poznańskich. Trzej pierwsi po Gaudentym arcybiskupi, widocznie mylną bo zbyt bliską siebie posiadają w rocznikach datę śmierci, po nich wymienia dopiero rocznik świętokrzyski dawny, arcybiskupa Bogumiła, zmarłego w r. 1092[2], którego prawdopodobnie następcą był wspomniany w życiorysie Ottona bamberskiego przez Ebbona, Henryk opat würzburski[3], w początku zaś wieku XII. zasiadał już, wedle Galla, na stolicy gnieźnieńskiej Marcin, a po nim Jakób, wymieniony po raz pierwszy w bulli papieża Innocentego II. z 7. lipca r. 1136[4]. Z następców Ungera na stolicy poznańskiej znanym jest dopiero z końca wieku XI. biskup Franko, po którym zdaje się bezpośrednio nastąpił Paweł. Jak długo rządził on dyecezyą, niewiadomo, gdyż dalszy znany biskup poznański Boguchwał w r. 1142
