Strona:Stefan Grabiński - Wyspa Itongo.djvu/221

 Peterson zaklął siarczyście.
 Tajemnica zniknięcia połowy zapasu rozwiązana! A to łotry!
 Czandaura już przypasywał miecz do boku.
 — Niema ani chwili do stracenia! — wołał cały wzburzony. — Atahualpo, każ za
 grać na alarm i zarządź zbiórkę co trzeźwiejszych! Postaramy się zaraz, by im wywietrzała tonga ze łbów. Izano, przygotuj swój oddział do wymarszu i weź z sobą Ksingu!
 Już mieli opuścić toldo, gdy z zewnątrz doszła ich wrzawa rozpaczliwych krzyków. Czandaura wypadł pierwszy na podwórzec i spostrzegł, że część osady w płomieniach. Tłum kobiet i dzieci wśród jęków i pisków toczył się falą czarnych sylwet w stronę północną osiedla. Jakiś wyrostek nadbiegł zdyszany i krzyknął:
 — Intonganie Czarni wpadli na naszych! Rżną ludzi i palą wigwamy! Taberany sprzysięgły się z nimi przeciw Jasnym!
 Król, a za nim wodzowie rzucili się w kierunku szalejącego żywiołu. Po drodze spotkali kilkunastu mężczyzn bez broni, z wykrzywionemi konwulsyjnie twarzami. Ngahue splunął na nich z pogardą:
 — Pijanice i tchórze!