ści, brak myśli przewodniej, logiki, wiążącej fakty między sobą i dającej ostateczny wynik“.
W innem miejscu prokurator mówi o „dowodach nielogiczności zamiarów i czynu“ u człowieka, „który stawia się na piedestale sędziego cnót narodu... W tych hieroglifach, któremi są czyny każdego znajdującego się w tej sali, zawsze doszukamy się więcej związku pomiędzy każdem poszczególnem pociągnięciem, aniżeli w tej sprawie“.
∗
∗ ∗ |
Całkowicie zgodną z obrazem stanu owego u Niewiadomskiego jest jego przeszłość. Jak wielu innych katatoników, Niewiadomski wcześnie został rozbitkiem życiowym, gdyż zapowiadał on znacznie więcej, niż dotrzymał. Laureat Akademji Sztuk Pięknych, ozdobiony trzema medalami, artysta, który pierwsze swe dzieła wystawiał z powodzeniem w Paryżu, w którego talencie można było pokładać wielkie nadzieje, skończył na tem, że został nauczycielem rysunków. Sądzę, że gdybyśmy posiadali dokładną anamnezę, możnaby bez trudności odszukać ów moment, od którego poczynając, talent Niewiadomskiego nie tylko zaprzestał się rozwijać, lecz, przeciwnie, zaczął on się cofać w swej karjerze artystycznej. Ponieważ katatonja w wielu przypadkach rozwija się, jak widzieliśmy, niepostrzeżenie, i głównie oddziaływa
