Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Straszny dziadunio.djvu/100

 Nagle na pół drogi jednokonka podbiegła pod sam chodnik i dźwięczny głos zawołał Hieronima.
 Stanęli. Siedziała w sankach, zarumieniona od chłodu, uśmiechnięta napół szyderczo.
 — Hej, Piotr! — zainterpelowała starszego — a ustąp-no mi swego towarzysza na dzisiejszy wieczór!
 — A czy wiesz, że ci zechce towarzyszyć?
 — Nie twój kłopot. Wracaj do żony. Nam wolnym daj żyć. Twoje minęło.
 — Ej, Afra! Doigrasz się ty biedy! Trafisz na swego.
 — Już może trafiłam! Daj mi go tu.
 Hieronim cofnął się o krok.
 — Siadaj pan! — zawołała niecierpliwie — pojedziemy na spacer!
 — Daleko? — spytał, bo mam dużo zajęcia na wieczór.
 — Chodź pan bliżej, to powiem tę tajemnicę, żeby tamten nie słyszał!
 Zbliżyl się. Pochyliła się do niego.
 — Jedź! — szepnęła, dotykając ustami jego skroni.
 Wskoczył do sanek bez wahania.
 Kolega się zaśmiał.
 — Romulus nie miałby teraz kłopotu z Sabinkami! — krzyknął za nimi.
 Tamci milczeli. Dokąd jechali, nie troszczył się Hieronim. Już nie walczył z wrażeniem, dawał się pociągnąć, coś mu szeptało, że miał, jak inni, prawo do miłości, mógł kochać, jak reszta ludzi.
 Szybka jazda i mróz otrzeźwiły go trochę. Gdy stanęli, rozejrzał się wokoło. Byli przed jedną z owych zimowych, pysznych restauracyj, w które obfituje Petersburg.
 — „Pod zwrotnikiem“ — rzekł, uśmiechając się. — Pani lubi palmy?
 — Lubię upał — odparła.