Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Straszny dziadunio.djvu/033

 — Ot, daj pokój! Chodź ze mną! Ja ci nic nie będę zabraniać. Kupię nową sukienkę, czerwone trzewiczki i mnóstwo paciorków. Chodź, ja będę twoim mężem!
 Dziecko spojrzało wściekłe na niego, pokazało język i, jak Żabba, odwróciło się impertynencko plecami.
 Odszedł, śmiejąc się, jak szalony.
 W południe Żabba, idąc z rachunkami do naczelnika, potknął się o dziecko na progu i zamruczał:
 — Chodź ze mną.
 Odmówiła mu. Odmówiła też wezwaniu na posiłek; nie ruszyła się, gdy gospodarze wrócili z pola.
 Hieronim o zmroku, idąc z piosnką na ustach, z żartem w oczach, spotkał ją na drodze.
 Wybiegła naprzeciw niego, dojrzawszy go cudem w ciemnościach, i powitała milczącym szczerym uśmiechem.
 — Ejże, to ty? — zawołał uradowany — myślałem, że się kto o ciebie upomniał i zabrał.
 — Albobym poszła! — odparła zuchwale.
 — A jakby ojciec przyszedł?
 — Niema ojca, niema nikogo. Nikt nie przyjdzie.
 — Gdzieżeś była, nim cię woda porwała?
 — Nie powiem, bo mnie tam odprowadzisz, a ja nie chcę!
 — Oho! to stanowcze. Cóżeś robiła dziś?
 — Czekałam na ciebie.
 — A jadłaś cokolwiek?
 — Nie.
 — I ja nie. Ale płakałaś, niecnoto! oczy czerwone.
 Skinęła główką, biegnąc obok niego i nie odstąpiła już ani na krok przez cały wieczór.
 Przy ludziach nie mówiła nic, wodząc tylko po wszystkich oczyma, a po wieczerzy, gdy Hieronim zabrał się od niechcenia do piśmiennej roboty, usia-