przedstawić Napoleonowi w liście mających otrzymać order legii honorowej. Napoleon jednak Beningsena, jako zbrodniarza, jako dusiciela cara, wykreślił z tej listy, a o Aleksandrze I powiedział: c'est le plus fin Grec du Bas-Empire (jest najprzewrotniejszym Grekiem z czasów upośledzenia cesarstwa bizantyjskiego).
Katarzyna II w pamiętnikach swoich wyraźnie mówi, że car Paweł I nie był synem Piotra III, lecz że go miała z Sołtykowem. Przez to jednak bezwstydne przyznanie się dowodzi owszem rzeczy przeciwnej, bo przez to, chcąc upośledzić Pawła, jakoby pochodzącego z nieprawych związków, – dowodzi tylko swojej nienawiści bezgranicznej do Pawła, na którego przeniosła swą nienawiść do Piotra III, którego zamordowała właśnie dlatego, że Paweł był jego synem. Jakoż o innych swoich naturalnych dzieciach nie wspomina, tylko o jednym Pawle. Wreszcie powodem spotwarzenia Pawła było jeszcze i to, że Katarzyna, po zamordowaniu Piotra III, wstępując na tron, złożyła oświadczenie, i takowe złożyła w senacie, że[1] obejmuje rządy tylko do czasu pełnoletności Pawła (mającego wówczas 8 lat), gdy zaś po nadejściu pełnoletności nie zdała rządów Pawłowi, więc tłómaczy się, że uczyniła to dlatego, gdyż jako syn naturalny nie miał prawa do tronu. Toż samo przed śmiercią wyznała, usuwając Pawła od następstwa, w akcie, złożonym za wiedzą Zubowych w ręce podkanclerza Bezborodki, lecz Bezborodko akt ten oddał Pawłowi (Engelhard str. 133), za co od niego mianowany został księciem.
Jakoż nienawiść swą do Pawła, Katarzyna
- ↑ Oświadczenie to z nakazu Katarzyny kanclerz Michał Worońcow wykradł z archiwum senatu i oddał Katarzynie. (Dołgoruków – La vérité sur la Russie, str 196).
