Strona:PL C Dickens Wspólny przyjaciel.djvu/823

uniżony, potem wszakże uśmiechnął się domyślnie i rzucił pogardliwe spojrzenie na swego byłego wspólnika.
 — Powtarzam jeszcze raz, że uważam pana za wstrętnego łotra — rzekł z powagą anatom.
 — A ja pana za głupca — syknął Wegg. — Wyrzeksz się swej części, tem lepiej dla mnie; jest to postępowanie, godne preparatora szkieletów, lecz nie prawdziwego mężczyzny. Co się tyczy pana Harmona, to inna historya. Czytałem w gazetach wzmiankę o jego powrocie, ale nie wierzyłem temu. Jeśli zaś jest on naprawdę Harmonem, to...
 — Na ile oszacowałeś ten papier? — rzekł — przymykając figlarnie jedno oko.
 — Nie dam za niego ani szeląga — odparł z najwyższą obojętnością John.
 — Chyba pan nie wiesz...
 — Że to testament mego ojca, zapisujący cały majątek koronie.
 — Aha, zaczynasz pan rozumieć?
 Ale tu stało się coś dziwnego.
 Godny Silas uczuł się pochwyconym za krawatkę i rzuconym o ścianę, a głowa jego stuknęła parę razy o coś twardego.
 — Pan rozbijasz mury moją głową — jęknął Wegg.
 — Wiem o tem, — zgodził się John — i żałuję tylko, że nie mogę tego robić, aż do skutku. A teraz słuchaj, podły intrygancie. Myślałeś, żeś zrobił ważne odkrycie, znajdując testament, o którym nie wiedzieliśmy w samej rzeczy... Mój oj-