Strona:PL C Dickens Wspólny przyjaciel.djvu/785

padały na twarz chorego w chwili, gdy Liza dotknęła ustami jego ust.
 — Błogosławiony niech będzie ten dzień — wyszeptał ranny.
 — Błogosławię go — powtórzyła Liza.
 — Ty moja biedna, marną zrobiłaś partyę. Ten ślub zostawi ci wkrótce okaleczałe ciało, po którem nie zostanie nic nawet dla ciebie, biedna wdowo.
 — Życie bym oddała za samą nadzieję tego ślubu.
 — Poszłaś za sercem swojem, to jedno usprawiedliwia mię we własnych oczach.
 — Serce moje tobie oddałam.
 — To jakbyś je na wiatr rzuciła.
 — Nie, nie, a zresztą dosyć, już nie mów, nie wolno.
 Prosiła go, by starał się zasnąć, ale on nie chciał oczu zamykać.
 — Daj mi patrzeć na ciebie, póki mogę — a gdy będę odchodził, zawołaj mię po imieniu, a powrócę.
 Nadmierna słabość tego zbiedzonego ciała budziła najwyższy niepokój, dziś wszakże Eugeniusz czuł się odrobinę silniejszym.
 — Co będzie? jeśli jednak wyzdrowieję — rzekł nagle. — Czem odwdzięczę ci się za wszystko, co dla ranie zrobiłaś?
 — Będziesz żył długo, długo, a jeśli nie będziesz się mnie wstydził, zapłacisz mi hojniej, niż na to zasługuję. Będę się tak uczyła, tak pracowała, że zobaczysz Eugeniuszu, nie będziesz się potrzebo-