Strona:PL C Dickens Wspólny przyjaciel.djvu/726

 — Ot widzisz i teraz, śmieję się, a jednak jest mi jakoś dziwnie.
 — Żałujesz może czegoś.
 — Niczego w świecie — odparła z bezmiernem zaufaniem — czasem tylko może żal mi, że nie widzę pani Boffen.
 — Ja także, mnie także boli to zerwanie, ale może to się jeszcze naprawi.
 Bella, która w każdej innej chwili podjęłaby tę kwestyę z zajęciem, nie odrzekła nic, trzymając wciąż Johna za guzik od tużurka. W tej chwili właśnie wszedł Rumty, aby spędzić wieczór w swoim kąciku na swoim fotelu.
 Rokesmith patrzył zawsze z lubością na stosunek ojca z córką, w który Bella wkładała tyle wdzięku i fantazyi, ale dziś przewyższała jeszcze samą siebie w kaprysach i pieszczotach.
 — Grzeczny z ciebie chłopczyk, żeś przyszedł tu ze szkoły — mówiła do swego Pa — siadajże tu i odpoczniesz sobie.
 — Tak, prawdę mówisz, szkoła zmęczyła mnie trochę — odparł Rumty — ale cóż robić, droga wiedzy jest ciernista, a czemże jest życie, jeśli nie długą lekcyą.
 — Cóż zrobisz, skoro już nauczysz się jej na pamięć?
 — Umrę prawdopodobnie.
 — A fe! szkaradny chłopiec; nie wolno tak odpowiadać, nie wolno się smucić.
 — Ja się nie smucę, przeciwnie, jestem bardzo wesół.