Strona:PL C Dickens Wspólny przyjaciel.djvu/609

 — Ostatni łotr, mówię pani.
 — Ale pan mu powie, spróbuje pan w każdym razie. Pańskie słowo tyle u niego waży.
 — Dziękuję pani za pochlebną opinię, ale wątpię, czy mi się uda. Ten żyd jest dyabelnie uparty i jak raz sobie powie zrobię to albo tamto, to musi to spełnić.
 — A to wybornie! — zawołała Sofronia — skoro więc przyrzeknie panu, że czegoś nie zrobi, dotrzyma wiernie obietnicy.
 — Dyabelnie sprytna, — pomyślał Czar. — Myślałem, że jej zamknę usta, a ona tembardziej powtarza swoje.
 — Bo widzi pan — mówiła Sofronia — przed panem nie mam tajemnic i dlatego nie waham się powiedzieć panu, że w losie Alfreda zajdzie wkrótce zmiana, otwarły mu się nowe widoki.
 — Nowe widoki?
 — Tak jest, mówił mi przed wyjściem, że otwiera mu się świeża perspektywa.
 — To znaczy, — podchwycił Fledgeby, — że gdyby Riah zgodził się na zwłokę...
 — A właśnie, drogi panie.
 — Mężowi pani nie groziłaby klapa, że pozwolę sobie użyć wyrażenia przyjętego na giełdzie.
 — Z pewnością, gdyby najkrótsza zwłoka.
 — A w takim razie, to co innego, biegnę natychmiast do tego żyda.
 — Tysiączne dzięki panu.
 — Niech mi wolno będzie, to już wystarczy mi, gdy ręka czarującej kobiety, kobiety wyższego umysłu wyciągnie się do mnie, jako zapłata, za...