Strona:Karolina Szaniawska - Panna Katarzyna.djvu/4

—   28   —

 — Ano tak. Roboty miałam zawsze pełne ręce, rodzeństwo młodsze — ojciec umarł...
 Przez jedną chwilę, opuściwszy dłonie, siedziała milcząca.
 — Może i dobrze stało się — dokończyła szybko. Ja nic nie miałam — i on nic — a mężczyzna tego nie rozumie „że jest się też i córką i siostrą, więc grzech o siebie tylko dbać... Zresztą, gdyby Bóg inaczej pokierował... Nie było widać nam sądzone.“
 — Pani wierzy w przeznaczenie?
 — Co do małżeństwa — tak. Nie znają się, nie wiedzą o sobie, a potem przez całe życie idą razem. To chyba przeznaczenie musi być... Mnie zaś czekało co innego... Mama drugi raz wyszła za mąż — więc ojczym w domu, małe dzieci... Wychowaliśmy jedno... mnie się zdawało, że to moja własna córka — śliczna, miła, najsłodsza!..
 Dwie łzy stoczyły się po twarzy starej panny, gdy mówiła dalej, głos zniżając:
 — Nie uchroniliśmy jej... Warszawa — o, Warszawa, panie... panna Katarzyna nie zawsze była łaciarką zniszczonej bielizny. Nie jest nią wyłącznie i teraz. Przyjmuje wszystko, co się trafi; szyje suknie, przerabia, nawet pierze chemicznie, ubiera też kapelusze. Niegdyś była modystką; miała sklep i pracownię przy ulicy Długiej, ale sprzedać musiała podstarzawszy, bo modniarka póki młoda, ładnie uczesana, dbająca też o siebie, zarabia jako tako, stara zaś chyba w dużym interesie, od publiczności z daleka się trzymając.
 Poleciłem pannę Katarzynę paru znajomym paniom, lecz bez powodzenia. Źle kraje, szyć nie umie, gustu ani za grosz!... Było mi bardzo przykro.
 Wracając z wenty, zły i kwaśny, jak ocet, zastałem, w mieszkaniu pannę Katarzynę. Nie był to jej dzień — próżno szukała kluczyków od szafy — zabrałem je z sobą. Powitałem ją nie bez zadziwienia. Była blada i bardzo mizerna.
 — Jutro wyjeżdżam — rzekła. Brat mój umarł przed czterema tygodniami; dziś dopiero bratowa doniosła... „Po cóż, pisze — miałam cię wcześniej martwić; na złą nowinę nigdy nie za późno.“
 — Długo pani tam zabawi?