Strona:Karolina Szaniawska - Babulka.djvu/6

—   43   —

niedopowiedzianych słów pacierza, brak mi było widoku przyjemnie działającego na duszę, pełnego poezyi i jasności.
 — Zobaczycie — mówiła jedna z pań — nasza entuzyastka ucieknie, aby sję nacieszyć swoją babiną.
 — To jej genre — wtrącił mój kuzynek. — Uwielbia starość, jeszcze na pensyi będąc, pisywała ody do siwych włosów, a w ośmnastym roku życia pragnęła zaślubić człowieka mogącego być jej dziadkiem.
 — W rok później wszakże, — bronił mnie Klimek — zmieniła widać pogląd, ja bowiem tu obecny i przytomny, nie odznaczałem się bynajmniej powagą wieku.
 Nie myślałam uciekać od miłego towarzystwa, gdyż mając przy sobie wszystkich najdroższych, mogłam całą duszą korzystać z wypoczynku. Lecz po wakacyach, gdy wróciliśmy do Warszawy, siadłam z rozkoszą przy oknie wychodzącem na ogródek, by gdy mrok zapadnie starą zobaczyć.
 Przyszła nie czekając wieczoru.
 Chłopak był widocznie słaby, gdyż go niosła, a gdy usiadła stękając, dziewczynka przysunęła jej podnóżek.
 Umyśliłam zaznojomić się z babiną dzisiaj, koniecznie. W mieszkanu było cicho i pusto, — dzieci wyszły. Odzwyczajonym od systematycznego trybu życia, jaki tutaj przy nauce wieść będą musiały, trzeba jeszcze trochę pofolgować. Zabrał je też ojciec na jakąś daleką przechadzkę.
 — Dobry wieczór, matko — rzekłam, wychylając się na ogródek. — Dawno was nie widziałam.
 Pokłoniła się uprzejmie.
 — My tu siadujemy co dzień, — odparła po chwili.
 — Wyjeżdżałam — byłam na wsi przez dwa miesiące.
 — Na wsi — powtórzyła jak gdyby z zazdrością — na wsi prawdziwej, rzetelnej, daleko od Warszawy?
 — Alboż bywają wioski prawdziwe i nieprawdziwe?
 — Sama nie wiem, ale tu są inaksze.
 — Ja byłam dość daleko — na Podlasiu.
 Wzrok staruszki się zamglił.
 — Byliśmy na odpuście w Liwie, — rzekłam — jeździliśmy do Prostyni.
 — Oh! — jęknęła, zasłaniając oczy, niby od wielkiego blasku — oh!…
 Zbliżywszy się do komody, otworzyłam jednę z szuflad i siadłam znowu przy oknie.
 Stara kobieta odsłoniła twarz zalaną łzami.