Strona:Juliusz Verne - Na około Księżyca.djvu/271

niami słonecznemi, jak gdyby miała boki wyłożone blachą srebrną.
 Dowódca korwety J. T. Maston i delegaci klubu puszkarskiego weszli na mostek i badali zdaleka ten przedmiot, rozbijający się o fale morskie.
 Wszyscy patrzyli z gorączkową niecierpliwością, lecz nie przemówili słowa. Nikt nie umiałby określić, co się działo wówczas w ich umysłach.
 Korweta zbliżyła się do przedmiotu na odległość około 240 sążni.
 Cała załoga zadrżała! Flaga była amerykańska.
 W tej chwili rozległo się prawdziwe wycie. J. T. Maston upadł na ziemię. Zapomniawszy, iż zamiast ręki prawej, miał przyprawioną sztuczną z żelaza, i tylko cienka czapeczka gutaperkowa okrywała jego czaszkę, uderzył się w głowę silnie, tak, iż zemdlony upadł na ziemię.
 Rzucono się ku niemu. Podniesiono go i otrzeźwiono.
 — Ah! jacyż my głupcy! jacyż my głupcy! — były to pierwsze słowa sekretarza.
 — Cóż się stało? — zawołano.
 — Cóż się stało?...
 — Mówże pan nareszcie!
 — A, niedołęgi, to się stało — zawył se-