Strona:Humoreski (Zagórski).djvu/048

świeżości. Na kanapie, stojącej tuż niedaleko, rozpierał się z poufałą swobodą jakiś kuso ubrany, mniej więcej trzydziestoletni żyd, bawiąc się bukietem fiołków i paląc papierosa. Na pierwszy rzut oka poznałem, że to musi być lichwiarz, udający przyjaciela.
 — Pan Aleksander Wisłocki, redaktor i bankier ze Lwowa, mój przyjaciel i szkolny kolega! — zawołał Widerkiewicz, wciągając mnie za sobą do pokoju.
 — Ach! — krzyknęła amantka, poprawiając śpiesznie negliżyk i włosy będące w nieładzie.
 Rekomendacya Widerkiewicza zaimponowała lichwiarzowi. Usłyszawszy słowo bankier, zerwał się z kanapy i schował fiołki do kieszeni.
 — Biedny adjunkt! — pomyślałem. — Gdyby też znał los swych bukietów!
 — Ha, ha, ha! — śmiał się Widerkiewicz. — Nieprawdaż, co za niespodzianka?
 — Wistocie... Nie spodziewałam się — odparła zakłopotana.
 — Przepraszam panią bardzo — rzekłem — ale to nie moja wina... Prosiłem dyrektora, aby mnie zaanonsował... Nie chciałem iść, wciągnął mnie gwałtem do pokoju.
 — On zawsze tak robi — odpowiedziała tonem wyrzutu. — Co sobie pan o mnie pomyśli?
 — Głupstwo — powiedział Widerkiewicz. — Co sobie pomyśli? Pomyśli, że w Błotowie nie ma praczki, któraby pani umiała dogodzić.
 — Rzeczywiście! Co się tyczy bielizny, jestem strasznie kapryśna... Wolę zrobić wszystko sama, aniżeli żyć w obawie, że mi spaskudzą.
 — To tylko przemawia na korzyść pani, że umie pani sobie poradzić — rzekłem z uprzejmym uśmiechem.
 — Poczciwy, kochany Oleś! — zawołał Widerkiewicz, chwytając mnie w objęcia. — Widzi paniusia,