Strona:Andersen - Książę Świniarek oraz inne bajki (1928).pdf/81

 Cesarz kroczył tak w uroczystym pochodzie pod złocistym baldachimem, a ludzie zebrani po ulicach i patrzący z okien, wołali gromko:
 — O nieba! Jakież niezrównane są nowe suknie cesarza! Cóż za cudny tren ma u płaszcza! Jakże wszystko dobrze leży!
 Nikt się nie chciał przyznać, iż nic nie widzi, gdyż okazałoby się, że nie jest zdatny do urzędu i że jest w dodatku straszliwie głupi. Nowe suknie cesarza zachwyciły całą ludność stolicy.
 — Ależ on nic nie ma na sobie! — zawołało nagle jedno małe dziecko.
 — Oto głos niewinności! — szepnął ojciec dziecka, potym zaś zaczęto powtarzać szeptem te słowa.
 — Jakieś dziecko powiada, że cesarz nic nie ma na sobie! — szło co raz to dalej w okół.
 — Nic nie ma na sobie! — krzyknął wreszcie cały lud.
 Zmartwiło to bardzo cesarza, bo sam