Strona:Świat pani Malinowskiej (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/109

ustawodawstwa społecznego“ de Martin’a na język polski. Od czasu do czasu miewała tego rodzaju zamówienia z wydawnictw naukowych i chociaż przynosiły jej niewiele zysku, z przyjemnością oddawała się tej pracy, gdyż interesowała ją sztuka odnajdywania w polszczyźnie ścisłych i wyrazistych odpowiedników danych zwrotów francuskich.
 Około szóstej Ew wstawał i od niechcenia czytał to, co zdążyła napisać.
 — Ty świetnie znasz francuski — powiedział kiedyś — a ja, chociaż w gimnazjum miałem z tego czwórkę, dziś już nic nie pamiętam. Zamiast robić przekłady, lepiej byś pomogła mi w przypomnieniu sobie tego języka.
 — Ależ, kochany, z rozkoszą.
 — Moglibyśmy prowadzić konwersację. Zwłaszcza teraz, na stanowisku wicedyrektora, no, a później... Do licha, przecież na tym chyba nie zatrzyma się moja kariera!... Obce języki zawsze mogą się przydać.
 — Naturalnie — podchwyciła — znam ich pięć i jestem przekonana, że jeżeli tylko zechcesz... Bardzo się cieszę! Naprawdę, Ew, szalenie mi będzie miło!
 — Aż pięć? — zdziwił się. — Poczekaj: francuski, niemiecki, angielski...
 — Rosyjski i włoski — uzupełniła.
— Psiakrew! Nic mi o tym nie mówiłaś.
 — No, nie pytałeś, a to nic nadzwyczajnego. Dora zna dziewięć.
 Ewaryst strzepnął palcami:
 — I po co to kobietom! Tyle języków... hm... To przecie majątek! Jakiś filozof powiedział nawet, że ile znasz