Słownik etymologiczny języka polskiego/dupło
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
dupło i dziupło, dupla i dziupla, dupa, ‘wydrążenie’, ‘wypróchniałość’, ‘dziura’, ‘rysa’, porów. czes. doupa, ‘otwór’, ‘wydrążenie’, na Pomorzu r. 1240 »dupna mogiła« (‘wydrążona, próżna’); pień pojawia się i z b, może i w dubas (obok dziubas), ‘rodzaj statku (wydrążona kłoda)’, przeważa jednak p: dupnieć, dupniasty. Inaczej w litew., gdzie b stałe: dauba, ‘parów’, ‘dół’, dubus, ‘głęboki a próżny’, dubti, ‘zapadać się’. Niem. tief, goc. diups, ‘głęboki’ (z *dhoup). P. dąbrowa, debra, dno. Służy przezwiskom dla niedołęg wszelakich: dupak (i w kartach dupak, dupek, dupnik, ‘niżnik’, ‘walet’). Prasłowo, ale u innych Słowian, Czechów, Rusi, nie oznacza, jak u nas, ‘tyłka’ (tak i u Bułgarów i Serbów); u Serbów dupljasz, a u Czechów doupnak dla ‘gołębia dzikiego’ przypominają naszego wyżej przytoczonego dubacza (że się w dziuple gnieździ?). Cerk. dupina, ‘jama’, powszechne dupło dla ‘dziupła’, na Rusi duplak i ‘barć’, duplenik, ‘miód leśny’. Nasze kurdupel zawiera toż słowo, jeśli to nie pożyczka raczej z ruskiego.
