Słownik etymologiczny języka polskiego/dur
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
dur, durzyć, durzeć, durny, dureń, durak, durnica (za durno, ‘za darmo’), pień najbardziej na Rusi rozszerzony, tak, że niektóre z przytoczonych słów można wprost za rusyzmy uważać, bo jedyne durować, dziś już nie używane, wiek 16. i 17. dobrze znał; durować mawiano o ‘dobrej fantazji’ (»łacno durować, koli przystupaje«, całkiem ruskie, ‘kiedy się powodzi’). Rus. dur’, ‘głupota’, durak, dura, durnoj, ‘zły’, ‘brzydki’, durman, ‘bielon’; w serb. duriti se, durnuti se o ‘szalejącym’, słowień. o ‘odludku’ (serb. duranliw, ‘mruk’), bułg. durlŭ se, ‘gniewam się’; na Zachodzie brak słowa, oprócz nas, ale czes. durdik, o ‘gniewliwym’, durditi se na koho, ‘gniewać się’, durzmatost, o ‘nabrzmieniu’, wyraźnie do tego dur należą. Dalsze odpowiedniki: prus. dūrai, ‘płochy’, lit. padurmai, ‘gwałtownie’, grec. thuris, toż(?).
