Słownik etymologiczny języka polskiego/dąbrowa
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
dąbrowa (u innych Słowian i dąbrawa) nic z dębem nie ma wspólnego; była debrzą (p.), z ą obok u, jak nieraz (por. czes. dubra o tem samem znaczeniu), dalej ‘dołem zarosłym’, ‘zaroślami’, ‘gajem’, a dla przypadkowego równobrzmienia z dębem przeszła na ‘dębinę’ wcześnie, niemal u wszystkich Słowian, chociaż pierwotne znaczenie ‘lasu’, ‘gaju’, chyba tylko u nas zupełnie zapomniano. Słynny Dubrownik np. (Raguza, z swoim handlem i pisemnictwem) nazwany niby od dąbrowy, ależ nigdy tam żadnych dębów nie było, tylko zarośla szpilkowe, debrzy. Że później dąbrowie z dębem pomieszano (np. »prowent z dąbrowia i bucza«, Potocki), niczego nie dowodzi dla pierwotnych czasów. Dąbrówka jest i nazwą kilku roślin; tylko żona Mieszki tak się nigdy nie nazywała: nazywała się Dobrawą; nonsens z Dąbrówką wyłonił się później.
