Praktyczna nauka o wyrabianiu wódki z kukurydzy/Rozdział IV
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Praktyczna nauka o wyrabianiu wódki z kukurydzy |
| Wydawca | H. W. Kallenbach |
| Data wyd. | 1854 |
| Druk | Drukarnia E. Winiarza |
| Miejsce wyd. | Lwów |
| Źródło | Skany na Commons |
| Inne | Cały tekst |
| Indeks stron | |
Gdy zacier główny jest już ukończony, po zcukrzeniu wypuszcza się na chłodnik potrzebną ilość na podmłodę. (Do dziesięciu korcy zatartej kukurydzy 60 garncy zacieru mającego 32° R.[1]) Wlewa się do kadki w której pozostała hołowica w dwóch trzecich częściach, miesza się dobrze i dodaje do drożdży gęstych 30 a do rzadkich 15 garncy wody zimnej lub letniej, tak by ta cała massa miała 24[2] stopni R. Nakrytą zostawia się przez półtrzecia lub trzy godziny.
Po tym czasie przekonać się o temperaturze, a gdy się podmłoda ogrzeje na 1, najwyżej półtora stopnia, to znak iż dojrzała. Wtedy z chłodnika upuszcza się roboty, wychłodziwszy ją do 20[3] stopni na trzy cale do kadzi fermentacyjnej, do której wlewa się ferment czyli podmłoda, a wymieszawszy dobrze, zostawia się wszystko w spokoju dopokąd powtórnie w kadzi nie zafermentuje; i tak ustawia się zacier od 14[4] do 16[5] stopni R. w kadzi fermentacyjnej.
