Strona:Zegadłowicz Emil - Motory tom 2 (bez ilustracji).djvu/367

 — to jedno o tobie wiem, ze jesteś wielkim pisarzem, więcej o tobie nie wiem nic —
 Tak rzekła i to było najgłębszym stwierdzeniem.
 A potem:
 — kochałam twoją twórczość nie egzaltacją nie histerią, ale inaczej — tym, że wynosiłam wiadra, że gotowałam, że chodziłam w podartej bieliźnie i brudnym szlafroku, za co się nawet gniewałeś na mnie — — i teraz ta... twórczość twoja — odbiera mi dom i dzieci i egzystencję — całą radość życia niszczy, a niewiele jej miałam — twoja twórczość to jest śmierć moja —
 Po chwili:
 — na artystę w tobie nie liczę zupełnie, lecz może obudzi się w tobie ten drzemiący zwyczajny człowiek w tobie, czy jak tam — i dopomoże mi, bo któżby mi inny dopomógł — ? —
 Zerwały się na to w Cyprjanie słowa:
 — dopomogę, Wisiu, wszystko uczynię dla ciebie! —
 (pogłaskał ją, a ona, bardzo zmęczona i zewsząd wypłaszana, oparła się o jego ramię; płakała cicho —)
 (teraz był jedyny, zapewne ostatni moment, by użyć najprostszych słów, słów leczących i zcalających)
 (nie znalazł ich)
 (począł konstruować zdania, których się sam przed sobą wstydził, nie dlatego iżby były przeciwne jego wierze, nie to, — lecz były tak nieodpowiednie, tak nie w porę!, a to jest najgorsze; to są momenty wielkiej przegranej)
 — Wisiu, czy ty wiesz, — to w odpowiedzi