Strona:Zegadłowicz Emil - Motory tom 2 (bez ilustracji).djvu/212

umyślniony przypadek, — na dożynkach, takich nikłych, chudobnych, małorolnych dożynkach — gdy (znów tak samo przypadkiem) znaleźli się sami w dużym, pustym pokoju — zapytała — bez zbędnych preludiowań — lada chwila może ktoś samotność przerwać —:
 — a co będzie z nami? —
 (— a cóż ma być do diabła! pomyślał) odrzekł:
 — niby co? —
 Milczeli.
 Ale już było wiadomo.
 A potem siedzieli w bibliotece.
 Zaczęła sprawnie i krągło, zaciągając się powietrzem, opowiadać jakąś historię z żeromska romantyczną, smętną i tragiczną,
 (— poco ona mi to mówi? —)
 której pointą była noc skazańca spędzona w celi z narzeczoną, z czego potem pogrobowiec.
 Ciepły dzień zachodził za las; w ogrodzie wśród czubów drzew mżył złotawy opar; w pokoju mroczniało; twarz jej i ręce fosforyzowały.
 Mówiła jeszcze o tych sprawach — jakby streszczała scenę z „Róży“; — przepełniona była stanowczo (Mila) ojczyźnianością w złym gatunku, po prostu obciążona dziedzicznie patriotyzmem na codzień; jej ujmowanie kwestii budziło nieufność a antymilitaryzm jej, który głosiła jawnie, wykładał się w tym okresie jeszcze: anty-mąż.
 Wreszcie:
 — brak mi pewnego tonu w pańskich poezjach —
 (— tędy cię wiedli! —)