Strona:Z pennsylwańskiego piekła powieść osnuta na tle życia.pdf/86

—   82   —

już nie wykurzy z chałupy — ja za niego poręczę odezwał się Grzela — albo i sam wyłożę ile potrza.
 — Toby było razem dwanaście. Jadę zaraz do Sawy i szteluje dwanaście szyfkartów. Dawajta po pięć dularów zadatku.
 Ten i ów wyciągał z zapazuchy chuścinę i rozwijał ostrożnie, dobywając zatłuszczone i zmięte papierki.
 — A możeby jeszcze poczekać, może strajku nie uchwalom — zauważył jeden, któremu się widocznie żal zrobiło piątki trzymanej w ręce.
 — Może i prawda — zawtórowali innii.
 — Jakie wyśta ludzie nie mądre — burczał górnik z faworytami. Będzie, czy nie będzie, to wszyćko jedno. Kopalnia spalona, roboty lo nas nima. Co mamy tu przejadać zarobek bez zimę; z wiesnom kto bedzie kcioł, to se wróci, a dobrze choć bez pół roku nacieszyć się ze swojakami.
 — Jużci prawda — potwierdzili inni, składając swoje piątki na owe szyfkarty.
 Ale do koła nich, kupić się już zaczęli inni górnicy i posypały docinki.
 — A wejgo, galcyoki już po fertyku!
 — Co, co zrobili, — dopytują się inni.
 — A no wej, patrzajta jeno ludzie, co to grosiwa złożyli na szyfkarty.
 — Co? odjeżdżają?
 — Toć sami widzita, że prawda.
 — Co to te psiąkrwie mają pieniędzy.
 — Bośwa nie przepijali jak wy — odciął się któryś.
 — Stul pysk galonie przeklęty!...