Strona:Z pennsylwańskiego piekła powieść osnuta na tle życia.pdf/85

—   81   —

 — A taki, zdawało się, zawzięty unista!
 — Jeszcze niedawno tak ogniście wymyślał na kompanistów.
 — Głupi mu wierzy!
 — A ci wszyscy to nie wierzą?
 — Bo głupi!
 — Oj, że będzie bieda to będzie.
 Zaś w innym kącie salunu, skupili się znowu tacy, co już popakowali manatki, wybierając się z powrotem do kraju.
 — No to kielo wszystkich razem nas będzie — pytał się tęgi młody górnik z jasnymi faworytami, a la kronprinz Rudolf austryacki.
 — Zaraz porachujema: jeden, dwa, trzy, cztyry, pięć, sześć — sześć nas stoi tutaj.
 — No, a ty?
 — Prawda, a ja, to siedem.
 — A Wojtek Grzela z Jodłowy...
 — To osiem.
 — Marcin Sikora ze Skołyszyna...
 — To dziewięć.
 — Walek Chudziak z Tarnowca...
 — Z Młodczówki, nie z Tarnowca.
 — Dziesięć. Kto jeszcze?
 — Jeszcze Bartek Kulas i Kuba Stojak mieliby ochotę, ale posłali na Zielnę pieniądze ojcom w Jodłowy i na szyfkartę nie starczy.
 — To się złożymy i dobra. Oddadzom w domu.
 — Ja by ta Kulasowi nie pożyczoł, to cygan!
 — Ale famielija porządno. Moszko z austeryi tam sobie pewnie pejsy wyrywa z rozpaczy, że ich