Strona:Z pennsylwańskiego piekła powieść osnuta na tle życia.pdf/79

—   75   —

 Jan rzucił się na ratunek. Podniósł z ziemi i nie wiedząc nawet co robi, tulił spazmatycznie drżącą w ramionach.
 — Jadziu, dziecko, co tobie, uspokuj się na Boga!...
 Łkała cicho, coraz ciszej, a równocześnie tuliła mu się do piersi, jak wystraszone dziecko do łona matki.
 On drżał. Moc woli, którą chciał zmusić do milczenia serce, opuściła go najzupełniej.
 — Jadziu, Jadziu, co tobie — szeptał tłumiąc łzy gwałtem napływające do oczu.
 Wysunęła mu się łagodnie z ramion, oczy z łez nie oschłe utkwiła w jego źrenicach i przemówiła.
 — O, pan Jam dobrze wie, odczuwa, rozumie, tylko nie chce... na mękę skazuje i za co... Boże mój... za co.
 — Ja... ciebie dziecko... na mękę...
 — Nie trzeba przeczyć, nie trzeba... nic się nie ukryło przed mojem sercem...
 Zdumienie jego rosło. W niebieskich oczach dziewczęcia paliły się dziwne iskierki.
 — Czy pan Jan myśli, że ja mogę być jeszcze szczęśliwą... bez... pana...
 — Drogie dziecko, co ty mówisz, o... gdbyś ty znała stan mojej duszy...
 — Duszy, duszy, twej duszy Janie — mówiła topiąc palący wzrok w jego źrenicach — ona czarna w tej chwili, obsiadło ją zwątpienie i rozpacz, ostatkiem sił broni się przed... nieszczęściem.
 — Więc ty...