Strona:Z pennsylwańskiego piekła powieść osnuta na tle życia.pdf/66

—   62   —

ski, a skrzyknąwszy swoich zbirów, ławą ruszyli w stronę Borzemskiego, Macieja i jego córki Jadzi...
 — Zdrajco! — ryczał ze sceny do wściekłości doprowadzony proboszcz — on was zaprzedał kompanistom, on w ich interesie agituje przeciw strajkowi, nie wierzcie temu zdrajcy!
 Na sali zerwała się nowa piekielna zawierucha.
 Aliści nacierającemu na Borzemskiego Długoskiemu zastąpił drogę stary Maciej, który ostatkiem sił zerwał się z krzesła i głosem od którego zadrżeli wszyscy, zawołał:
 — Precz, łotrze!...
 Wskutek naruszenia przy wysiłku bandaży na głowie, twarz w jednej chwili spłynęła mu krwią. Straszny był grozą swojego gniewu i żywej krwi... Macieja znali wszyscy i szanowali jak ojca.
 — Precz, łotrze! — powtórzył. — On zbawca nasz, on nas ocalił od śmierci!...
 Kilkadziesiąt groźnych pięści podniosło się w obronie Jana.
 Długoski szybko cofnął się pod ścianę.
 — Dajcie mu mówić, — Borzemski chce mówić do was, bracia — wyrzucił ostatnim wysiłkiem Maciej. Podtrzymano upadającego i usadzono na krześle.
 — Niech mówi, niech mówi! — odezwały się głosy na całej sali.
 — Borzemski ma głos!
 Zgnębiony proboszcz cofnął się wgłąb estrady.
 Na front sali wysunął się Jan. Wargi mu drżały nerwowo, lewą ręką poprawił zasłaniający mu oczy bandaż na czole.