Strona:Z pennsylwańskiego piekła powieść osnuta na tle życia.pdf/46

—   42   —

 — Jeszcze on wam pokaże co to szeryf... jeszcze wy jego poznacie!
 — Wiadoma rzecz, będzie do nas strzelał na strajku...
 — Rozumiesz ty Mery, co oni wygadują — przemówił Stif, po angielsku, do rudej szynkarki na stronie.
 — Rozumiem i nierozumiem, bo jeszcze wczoraj inaczej gadali.
 — To ten, ten, wiesz, ten papierośnik, ten mądrala, ten panek galicyjski, delikacik, hrabia, psia krew, uczony — to jego robota! Wczoraj na mityngu unii wyraźnie krzyczał, żeśmy się zaprzedali kompanistom.
 — Tak, ale mało kto mu uwierzył. Wszyscy byli za strajkiem.
 — Bośmy im przypomnieli trupy, ale to nic nie znaczy. Dla nas nie ma znaczenia to, czego chce unia. O tem, czy będzie strajk, czy nie, zadecyduje konwencya, delegaci, z całego zagłębia. A patrz, masz ich tutaj. Ten z wielkimi wąsami i drugi, ten Wojtek i ci wszyscy co mię biorą na zęby, tych wszystkich wczoraj wybrali. Teraz jeszcze porachuj jego i Macieja, a zobaczysz ilu delegatów z naszej grupy przy mnie zostanie.
 — No, Maciej taki poturbowany, że się do po jutra z łóżka nie zwlecze.
 — Nie wierz temu! Powiada, że się z łóżkiem każe zanieść na salę. A Borr, chociaż łeb ma cały w szmatach, włóczy się po okolicy i wszędzie ludzi buntuje.