Strona:Z pennsylwańskiego piekła powieść osnuta na tle życia.pdf/34

—   30   —

 Oddychał szybko i z coraz większą trudnością. Ten sam lęk, przed którym uciekł z kopalni, jakby kleszczami ścisnął mu serce; na czoło wystąpił pot.
 — Boże, pan chyba na prawdę chory — zawołała dziewczyna, widząc zmienioną twarz górnika, — chociaż i ja, od pierwszej chwili, gdym zobaczyła pana, uczuwam jakiś niepokój a przecież ja pana tak zawsze lubię i witam z taką radością.
 Mówiąc to zdjęła mu brudną czapkę górniczą z głowy i czystą chusteczką ścierała pot z wysokiego czoła.
 — Dobra, dobra Jadzia — przemówił Jan szeptem dziękczynnym. Nie wiedziałem, że są takie dobre dziewczęta na świecie.
 Patrzał na nią z wdzięcznością.
 Ona, oblała się pąsem, chociaż... może to był tylko refleks krwawego słońca...
 — Panno Jadziu, panno Jadziu, odezwały się w tej chwili głosy szukających ją dzieci.
 — Tutaj jestem, — zawołała głośno, rada, że może ukryć przed Janem swe pomięszanie. W kilka chwil potem otaczał ją krąg dziatwy, przeważnie bosej, źle ubranej, brudnej, — dziewcząt i chłopców sześcio i siedmioletnich, z orzechami w czapkach, fartuszkach i podołkach.
 Przybiegły i zatrzymały się o kilka kroków zdziwione obecnością obcego.
 — Przynieście wody ze strumyka — zawołała nauczycielka — panu niedobrze.
 — Nie trzeba dzieci, już przeszło, — przemówił Jan, dźwigając się z zeschłej murawy.
 W tej chwili stało się coś strasznego.