Strona:Z pennsylwańskiego piekła powieść osnuta na tle życia.pdf/23

—   19   —

 — Nie zawadzi. Stif, pewnikiem sobie hula i dziś niema co się go spodziewać w kopalni Za dwie godziny uporamy się z tem paskudztwem.
 Usiedli na zwalisku węglowem. Światło dwóch kaganków, pomieszczonych na ich czapkach górniczych, nad czołem, rozświeciło na kilka kroków jaskinię ich pracą wydartą w łonie ziemi.
 Ponuro tu, jak w grobie.
 Gdzieniegdzie w szklistej ścianie węgla odbije się błysk kagańca i znowu znikła, nie pozwalając oku na pochwycenie konturów.
 Czarna ściana przepastnej nocy grobowej, ujmuje ich jak w kleszcze, ze wszystkich stron.
 Grobowa cisza, mącona od czasu do czasu odgłosem spadających z górnego pokładu wapienia kropel wody, jeszcze powiększa grozę.
 Ale górnicy przywykli. Nawet głuchy huk w oddali wybuchających min, wstrząsający posadami skał, nie wywiera na nich wrażenia.
 — Nieszczęście panie idzie na nas — przemówił po chwili stary Maciej wzdychając ciężko.
 — Strajk... o strajku myślicie?
 — A no tak panie.
 — Kiedy górnicy nie chcą.
 — Prawda panie, ale...
 — Nasza unia będzie jednogłośnie przeciw strajkowi.
 — To jeszcze nie wiadomo...
 — Jakto?
 — A no.... nie wiadomo.
 — Przecież na ostatnim meetyngu...