Strona:Z pennsylwańskiego piekła powieść osnuta na tle życia.pdf/15

—   11   —

tnym drgnął wreszcie i nerwowo się odwrócił, wielce zdziwiony.
 — What’s the mater John, — przemówiła — co z tobą, znowu się mazgaisz, jak dzieciak — i przysunęła się bliżej takim ruchem, jakby mu chciała zarzucić ramiona na szyję.
 Drgnął raz jeszcze, otarł rękawem łzę ostatnią i głosem spokojnym przemówił:
 — Więc znowu?... A tak prosiłem żeby mię zostawić w spokoju....
 — John jest nie mądry dzieciak, — przerwała mu zalotnie. — Trzeba nie mieć rozumu, ażeby niekorzystać...
 — Wiesz pani — raz już powiedziałem: Józef jest moim przyjacielem, a ja, uważałbym siebie za skończonego łotra, gdybym...
 — Ha, ha, ha, zaśmiała się cicho, tłumiąc wybuch; co za obrońca mężowskiego honoru. Żebyż przynajmniej ten, którega bronisz, dbał o to.
 I umieściwszy się na brudnem łóżku wyzbyła się do reszty tej niepewności, jaką zdradzała stojąc przy progu.
 — Zresztą nie ma go, poszedł na meeting.
 — Wiem o tem, ale...
 — Wiesz?... Więc czemuż się boczysz, czemu udajesz. Przyznaj się, że dla mnie zostałeś i....
 — Dość tego, przerwał jej prawie brutalnie Dowiedz się pani, że nie wszyscy mężczyźni...
 — Tacy głupcy jak ty, dokończyła ze złością, dotknięta jego chłodem i obrażona pogardliwem spojrzeniem.