Strona:X de Montépin Tajemnica grobowca.djvu/119

padki! Wypijmy za zdrowie hrabiego Iwana i bądźmy weseli.
 Mowa ta spodobała się gościom d‘Arfeuilla.
 Wypito na zdrowie rosyjskiego hrabiego, pragnącego przemienić się w paryskiego bulwarowca, a który przed kilku chwilami trochę ponury i zasępiony, odzyskał znów zwykły wyraz twarzy i odpowiadał grzecznie na toasty, jakie na jego cześć wznoszono.
 Przytem Oktawja nie pozwalała mu się zajmować smutnemi myślami.
 Usidlała go ze zręcznością kobiecą i starała się rozdmuchać ogień, jaki, czego była pewną, roznieciła w jego sercu.
 Obiad stał się szalenie wesołym.
 O drugiej zrana, kiedy przeszli biesiadnicy do salonu, gdzie do gry przygotowano stoliki, niektórym gościom Guya d‘Arfeuilla plątały się już języki, oczy błyszczały, a stąpali jakby na pokładzie podczas kołysania się okrętu.
 Partia bakkara byłą ożywioną, jak zwykle wśród ludzi w humorze różowym.
 Przegrana wynosiła około stu tysięcy franków.
 Walka skończyła się dopiero o godzinie piątej z rana.
 Maurycemu szczęściło się ciągle, wygrał dwanaście tysięcy franków.
 — Pozwoli pani, że ją odwiozę? — spytał hrabia Oktawję, kiedy grą się skończyła.
 Goście zaczęli się rozjeżdżać.
 — Nie... nie dzisiaj, kochany hrabio — odezwała się kokietka.
 — Gdzie panią zobaczę?
 — Nie wiem.
 — A ją wiem. Dzisiaj wieczorem, tutaj.
 Oktawja chciała odpowiedzieć, ale ją hrabia uprzedził.
 — Łaskawe panie i panowie! — odezwał się cudzoziemskim akcentem, który czynił mowę jego oryginalną — przyjaciel mój hrabia d‘Arfeuille uczynił mi zoszczyt, że mnie przedstawił państwu i za to będę mu zawsze wdzięczny. — Dzięki jego uprzejmości spędziliśmy kilka godzin, które wydawały mi się czarownemi i które też spieszę wznowić. Pozwólcie mi państwo, że z gościa zostanę gospodarzem; zróbcie mi ten zaszczyt, szanowni państwo i przyjedźcie do mnie dzisiaj o ósmej, tutaj z góry zastrzegam, że odmowa doprowadziłaby mnie do rozpaczy.
 Odmowy nie było się czego lękać. Zaproszenie hrabiego przyjęto jednogłośnie.
 Przed odejściem Oktawja szepnęła Maurycemu do ucha:
 — Przyjadę do ciebie o piątej.
 — Dobrze.
 Wicehrabia d‘Arfeuille i hrabia Iwan ostatni pozostali sami w pustym salonie.