Strona:X de Montépin Marta.djvu/86

 — Tak pan twierdzisz? Jeżeli tak jest, wyszeptała niewidoma, wybadaj ją, zgadzam się.
 W tej chwili O’Brien z szarlatanina, do jakiego się zniżył, stał się znowu prawdziwym uczonym. Zapomniał zupełnie o Robercie Verniere i o strasznym powodzie, który doń sprowadził panią Sollier. Teraz myślał tylko o tem, ażeby się przekonać o stopniu jasnowidzenia dziecka.
 Robert, z czołem spoconem, drżący, z gardłem ściśniętem, nie widział nic; lecz słyszał wszystko. Przez chwilę miał chęć wejść do sali porad, wyrwać z rąk magnetyzera brelok, który powierzyła mu pani Sollier, i uciec z nim. Lecz przestrach go paraliżował.
 O’Brien, stojący obok Marty, położył jej rękę na głowie.
 Doświadczenie miało być rozpoczęte.
 — Śpisz? zapytał.
 — Tak, śpię, wyszeptało dziecko, nieruchome, z oczyma szeroko rozwartemi, jednak bez wejrzenia.
 — Chcesz mi być posłuszną i odpowiadać?..
 — Chcę.
 — To rozkazuję ci myślą iść do Saint-Ouen.
 — Myśl moja jest w Saint-Ouen.
 — W jakiej miejscowości?
 — W pokoju, w którym babcia i ja mieszkamy, u pani Aubin.
 — Czy w tym pokoju jest zegar?
 — Tak, kukułka, zawieszona na ścianie.
 — Czy chodzi ta kukułka?
 — Tak, słyszę wyraźnie tyk... tak...
 — Którą wskazuje godzinę?