Strona:X de Montépin Marta.djvu/313

 — Ja nic panu nie przywiozłem. Nie znalazłem.
 — Boś źle szukali zawołał sędzia gniewnie.
 — Wybaczy pan sędzia, German i ja, szukaliśmy dobrze. Przetrząsnęli wszystkie szuflady.
 — Ha, to go skradziono, rzekł pan Savanne, bo nie mógł się zarzucić. Ale jak? Ale kto?
 — Chyba nietrudno zgadnąć! Złodziejem jest ten, kto miał w tem interes, ażeby znikł!
 — Berthout, zostaniesz tu u ogrodnika, podchwycił sędzia, może będę cię potrzebował.
 Policjant udał się, według zlecenia, a Daniel powrócił do willi i poszukał panią Verniere. Znajdowała się w salonie, gdzie się odbywał koncert, w towarzystwie młodych kobiet.
 Sędzia zbliżył się do tego towarzystwa.
 Aurelia zobaczyła go i podeszła ku niemu.
 Ojciec Matyldy był trochę blady. Twarz miał zasępioną. Pani Verniere to spostrzegła.
 — Czy pan nie jest cierpiący, zapytała żywo.
 — Bynajmniej, droga pani, ale pragnę z panią pomówić.
 Pani Verniere na te słowa ujęła poufale Daniela pod rękę i rzekła:
 — Może pójdziemy do ogrodu i będziemy rozmawiali chodząc?
 — Droga pani Verniere, odpowiedział sędzia, mam z panią pomówić o rzeczy bardzo drażliwej i obawiałbym się niedyskretnych uszu.
 Spojrzała na pana Savanne niespokojnie.
 — Pan mnie przestrasza.