Strona:X de Montépin Marta.djvu/312

pochylił głowę, ażeby lepiej słyszeć.
 — Więc morderca Ryszarda Verniere? podchwycił pan Savanne, którego głos Filip również poznał.
 — Jest tutaj. Wiem, kto on jest i stryj wkrótce się też dowie. Ale nie powinniśmy poprzestać na pierwszem doświadczeniu. Trzeba nam jeszcze innego, bardziej stanowczego, i będziemy je mieli tej jeszcze nocy. Unikajmy zbytecznego skandalu.
 — A jeżeli ten człowiek nam się wymknie?
 — Nie wymknie się. Ja nad nim czuwam.
 — Może to doświadczenie rozstrzygające, którego pragniesz, ja uskutecznię jeszcze wcześniej, niż ty, rzekł pan Savanne. Nie oddalaj się ztąd, ażebym cię mógł znaleźć w każdej chwili.
 I sędzia opuścił Henryka, który wrócił do namiotu i usiadł naprzeciw Roberta.
 Filip słyszał wszystko. Morderca Ryszarda Verniera znajdował się w willi Neuilly wśród gości ojczyma! Poznano go! Ale któż to może być. Pilnowano go i chciano jeszcze odbyć doświadczenie poważniejsze. I nagłe młodzieniec drgnął od stóp do głowy.
 — A! ja go także znam, wyszeptał. Nie wiem jakiego doświadczenia spróbują, lecz ten człowiek nie ucieknie, bo i ja nad nim czuwam!
 Sędzia śledczy, rozstawszy się z Henrykiem podążył do domku, zamieszkałego przez ogrodnika.
 Berthout powróciwszy z parku Saint-Maur przed kwadransem, czekał na niego koło domku.
 — Daj mi ten brelok, rzekł Daniel.
 Agent potrząsł głową i odpowiedział: