Strona:X de Montépin Marta.djvu/204

gadnąć wcześniej. To Matylda Savanne, nieprawdaż? i Filip potrząsł głową, słysząc ojczyma, wymawiającego nazwisko Matyldy Savanne.
 — Nie ona, odpowiedział.
 Robert drgnął.
 Czyżby syn jego żony miał pokochać córkę brata, przezeń zamordowanego?
 — Alina? zawołał głosem nieco drżącym.
 — Tak... Alina...
 Lekki pot zwilżył skronie bratobójcy, ale szybko otrząsnął się ze wzruszenia.
 — A czy wie Alina, że ją kochasz? zapytał.
 — Nie.
 — Czy matka twoja wie, jakie cię uczucie przejmuje?
 — Tak.
 — I pochwala to?
 — Tak sądzę.
 Czoło Roberta zmarszczyło się.
 — Dlaczego mi nie mówiła o tem? spytał.
 — Czeka zapewne na to, aż przyszłość naszej fabryki będzie zupełnie zapewnioną.
 — Bardzo jesteś jeszcze młody, ażebyś się miał żenić, mój drogi chłopcze, odparł Robert.
 — Mam już lat dziewiętnaście skończonych.
 — I myślisz, że w roku dziewiętnastym już się jest mężczyzną skończonym.
 — Bezwątpienia, jeżeli kto ma przymioty poważne i rozsądek męzki.
 — Dobrze. Przepędzimy niedzielę całą w parku Saint-Maur u pana Savanne i ja pomówię z twą matką o