Strona:Wybór poezyj- z dołączeniem kilku pism prozą oraz listów.djvu/294

Jednych losów ugodą i zbrojny oprawca
W tymże grobie polęże, i kmieć chlebodawca.

Sława, honor, uroda i bogate mienie,
Czym się tylko śmiertelne chełpi przyrodzenie,
Płonne-to tylko światła i znikome baśnie.
Umrzesz; ze zmierzchem twoim wszelka chluba zgaśnie.
Zniknie miłość, powaga i przyjaźne chęci:
Śmierć zetrze wszystko głazem do saméj pamięci.

 Zmienna gospodo wędrownéj duszy,
 Jak w tobie ponęt niewiele?
 Przecież się człowiek tak mocno suszy,
 Gdy myśli o twym rozdziele.
 Srożéj się zgonu bojaźnią smaży,
 Kto bardziéj rozkoszy syty.
 Więcéj żyjący komórek waży,
 Aniżeli lew zabity.

 O niefortunna śmiertelnych doli,
 O godne litości plemię!
 Czy ty używasz światła do woli,
 Ku słońcu podnosząc ciemię;
 Czy snem żelaznym oczy zakute
 Po mgle grobowéj masz wodzić:
 Oba twe losy jadem zatrute;
 Lepiéj się było nie rodzić.

 Ważąc na wiernéj rozumu szali
 Tysiączne dolegliwości:
 Lżejszy stan owych, co się zostali,
 Nie tknąwszy matek wnętrzności.
 Nie czują oni smutnéj przegrody
 Dóbr marnych z nędzą istotną;
 Ni, że się wszystkie kończą zawody
 Ze śmiercią nieodwrotną.

Któryż dowcip poziomy błahym światłem zgadnie,
Że gdy mu zmierzch śmiertelny na zmysły upadnie,
Szlachetniejsza część jego w całości zostanie,
Ani jéj zamkną z ciałem podziemne otchłanie: