Strona:Wybór poezyj- z dołączeniem kilku pism prozą oraz listów.djvu/293

Zbiera, co ma niepewna wydrze wnet godzina:
Przeklęty od dziedzica, wzajem go przeklina.
Radby żył wiekuiście; żyć długo nie może;
Trwoga budzi go ze snu, rozpacz ściele łoże.

 Jak na bezdennym morza rozlewie
 Ułomna łódka chwieje się,
 A w srogim wichrów uporze nie wie,
 Gdzie ją zhukany wart niesie;
 Lecą naoślep w żądz swych odmianie
 Niepewni ludzie, gdzie dążą;
 Aż ich nakoniec bystre otchłanie
 W przepaściach świata pogrążą.

 Gnuśni, zwadliwi, płonne nadzieje
 Budują sobie zdaleka,
 Ze ugłaskany czas wyjaśnieje;
 A on przed niemi ucieka.
 Z błędnych rodziców smutnéj przygody
 Mało się ich rozum świeci.
 Nędzni synowie dziedziczne szkody
 Przeniosą do gorszych dzieci.

 Świat jednostajnym gościńcem chodzi,
 Nie występując z koleje;
 Co było starym, znowu się młodzi,
 A co nowego, starzeje.
 Zawsze łotrostwo, orężem wsparte,
 Prawo po sobie miéć będzie.
 Cnota łachmany wdzieje wytarte,
 A zbrodnia w krześle osiędzie.

I słaby, i waleczny, i mędrzec z prostakiem
Niepomylnym w tęż przepaść równie dążą szlakiem.
Tak cedr, co się pod niebo dumnym wierzchem wspina,
Jak i pozioma wiatrem powali chrościna.
Od kresów nieuchronnych nikt się nie wywinie,
Czy kto ma serce krzywe, czyli cnotą słynie.

W jednym polu baranek młodą trawkę głaszcze,
I dziki tygrys łaczną krwią napawa paszczę.
Jednym skrzydłem gościniec mierzy podobłoczny,
I gołąb płochopióry i jastrząb żarłoczny.