Strona:Wincenty Rapacki - Król Husytów.djvu/172

 — Nigdy! Zerwane związki. Kościół nie pobłogosławi takiego małżeństwa.
 — Ha! Dosyć upokorzenia, dosyć słówt Czyny, mówcie!
 — Czekaj! Coś powiedział?
 — To są słowa! Posłyszycie o mnie!
 Wybiegł szybko, jak rażony piorunem.
 Jagiełło popatrzał długo na drzwi, któremi trzasnął Korybut.
 — Krew Olgierdów! Toć jest w nim ona.Pradziadów siła i animusz. Nie ugniesz go.
 Przywołać kazał Zbigniewa.
 — Tuszę, żeście słyszeli, co tu wyrzucił ten śmiałek?
 — Tak. I znów dobroć Wasza zepsuła wszystko. Należało go uwięzić, inaczej wichrzyć będzie.
 — To jest syn mego brata.
 — Za dużo serca. Racz pamiętać królu na słowa ewangelii: „Jedna parszywa owca zaraża wszystkie“.
 — To nie jest parszywa owca — powstał z oburzeniem Jagiełło — to bohater!.. Zapominacie się, księże.
 — Jestem stróżem praw tego królestwa.
 — Znajdę więcej takich stróży.
 — Nie wątpię. Roi się dziś na dworze od pochlebców i zauszników, możecie z pośród nich wybierać dogodne dla siebie narzędzie, ale do-