W erze pieśni pieśnią stojem,[1]
Gdy świat trzeźwy z niepokojem Wżył się w życia kał!...
I miłości tylko siejem,
Kiedy w ziemi wróg złodziejem Krew serdeczną lał. 24
Jeślim jęknął w tej boleści,
To krzyk duszy miejcie w cześci, Jak Ojczyzny jęk!
Bo krzyż dźwignąć nie tak snadnie!
Kto go nie niósł, ten nie padnie W on śmiertelny lęk! 30
Co w Was żyło, to podniosłem
I wraz z Wami w pieśni rosłem, Jako wierny druh:
A z zapałów i z miłości
Sercem czyści, duchem prości Wzięli polski duch! 36
Co z Bożego było daru,
To Wam dałem jak z puharu: I wypity jest!
I obeszła pieśń koleją
Sercem, wiarą i nadzieją, Jako krwawy chrzest! 42
Jam szedł wiernie Piastów niwą —
A me serce trumną żywą Było przez mój wiek:
By umarłe z grobu wstało
I kochane ukochało Was na wieczny wiek! 48
↑w. 19 era = epoka, okres; stojem, gwarowo, zamiast: stoimy.
