Echa stosunków małżeńskich i miłosnych Szekspira chciano również odnaleźć w utworach dramatycznych; wszystkie jednak cytowane w tym względzie ustęp mówią nam tylko o głębokiej jego intuicji. Jeżeli przypuścimy, że Szekspir był zazdrosny o jakąś ukochaną przez siebie istotę, gdyż znakomicie przedstawia sceny zazdrości, to musimy także wnioskować, że był zdolny do intryg w typie Jaga i do zbrodni spowodowanej nadmierną ambicją, jak w Makbecie, gdyż oba te uczucia przedstawia nie mniej znakomicie. Jeżeli przypuścimy, że słowa Prospera o nieszanowaniu skromności narzeczonej przed ślubem, przynoszącem później w małżeństwie niezgodę, są refleksjami własnych przeżyć, to możemy również wnioskować, że postać Hermiony jest przeniesieniem do dramatu uczuć jego wiernej żony, opuszczonej przez męża a wytrwałej w miłości ku niemu. Wszystko to pozostanie na zawsze w sferze domysłów, duchowych plotek bez prawdziwej treści.
Tę prawdziwą treść daje nam tylko rozważanie dzieł Szekspira jako utworów sztuki i jako dzieł myśliciela.
Pierwsze zbiorowe wydanie 1623 r. Nie wszystkie utwory dramatyczne Szekspira ukazały się za jego życia drukiem, przeciwnie, więcej niż połowa czekała aż do r. 1623 na zbiorowe wydanie. Wydanie to, sporządzone przez dwóch przyjaciół poety, aktorów i współwłaścicieli teatru The Globe, Heminge’a i Condell’a, wspomnianych w testamencie Szekspira, obdarowanych przez niego drobnemi kwotami celem »kupienia pierścieni na pamiątkę«, obejmuje wszystkie uznane dziś za utwory Szekspira sztuki, z wyjątkiem Peryklesa, księcia Tyru (który pojawił się dopiero w trzeciem zbiorowem
