Strona:Wiktor Hugo - Kościół Panny Maryi w Paryżu T.IV.djvu/12

12

WIKTOR HUGO.

 — Mój mistrzu, powiem ci: Bóg jest naszą nadzieją.
 — Jak ją ocalić? — powtórzył zamyślony alchemik.
 Grintoire zkolei uderzył się w czoło.
 — Słuchaj, mój mistrzu, ja mam imaginacyę i poszukam sposobu. A gdyby króla prosić o ułaskawienie?
 — Ludwika XI? to nadaremne!
 Grintoire znowu zaczął myśleć.
 — A gdybym — rzekł po chwili — podał prośbę do matron grodzkich, że jest ciężarną?
 Ta myśl zaiskrzyła oczy alchemika.
 — Ciężarną!... alboż ty co wiesz?
 Grintoire przeraził się na widok twarzy swojego mistrza; pośpiesznie też rzekł:
 — Nie ja, nie ja! nasze małżeństwo było prawdziwem foris maritagium; ale zresztą...
 — Niedorzeczność!... milcz!...
 — Czego się to gniewać? — mówił przez zęby Grintoire. — Czasem są kobiety stare, które lubią na młodych skorzystać. Cóżby komu szkodziło, żeby się wyjednało odroczenie, a biednym kobietom dało zarobić.
 Alchemik nie słuchał.
 — Jednak trzeba coś począć — mówił cicho. — Wyrok ma być wykonanym za trzy dni. Prócz tego ten Quasimodo!... ach! jakież kobiety mają gusta! — I wzniósł ramiona. — Panie Piotrze, dobrze rozważyłem i mówię, że jeden jest tylko środek jej ocalenia.
 — Jaki? ja nie widzę żadnego.