Strona:Wiktor Hugo - Katedra Notre-Dame w Paryżu T.II.djvu/457

 — Drzwi nie ma.
 — Więc oknem.
 — Zanadto wązkie panie.
 — Rozszerz je, do pioruna! — zawołał Tristan gniewnie — alboż nie masz drągów i młotów?
 Zaparta w swem łożysku matka, wciąż na czatach, sama nie wiedziała czegochce; czuła tylko że córki nie odda.
 Henriet Cousin poszedł po pudło z narzędziami, schowane na poddaszu Słupiastej­‑Kamienicy. Pięciu czy sześciu ludzi z wojewodzińskiej straży uzbroiło się w piki i drągi żelazne; Tristan poprowadził ich sam ku oknom.
 — Słuchaj stara — wezwał tonem surowym — po dobrej woli oddaj nam tę dziewczynę.
 Pustelnica spojrzała nań, jak gdyby się kogo nie rozumie.
 — I wreszcie — jął znów Tristan — co ci na tem zależy, do stu par djabłów, że się opierasz powieszeniu czarownicy jakiejś?
 Nędznica poczęła śmiać się śmiechem opętanej:
 — Co mi na tem zależy? To moja córka!
 Głos, jakim wyrazy te wymówiła, dreszczem oblał nawet samego Cousina.
 — Przykro mi bardzo — odpowiedział wojewoda — lecz taka jest wola króla, pana naszego najmiłościwszego.